Bilo da je u pitanju genetska dispozicija ili socijalni uticaji, tek činjenica je da je u Crnoj Gori (ili:medju Crnogorcima) likovnost gotovo intuitivan način izražavanja.I prije 20. vijeka – naročito na primorju – slikarstvo je imalo svoju poziciju u crnogorskom društvu, medjutim, tek izmedju 2 svjetska rata crnogorsko slikarstvo postaje jedna zaokružena, mada nikad autarhična kategorija.
Naime, u tom periodu čitava generacija mladih crnogorskih slikara odlazi na školovanje u Beograd, a odatle u evropske kulturne centre – prije svega Pariz. Medju njima najpoznatiji (ali nikako jedini) i za dalji razvoj crnogorskog slikarstva najznačajniji su Petar Lubarda i Milo Milunović. Petar Lubarda (1907. – 1974.)
1925. godine započinje studije u umjetničkoj školi u Beogradu, a već 1926. godine odlazi u Pariz gdje povremeno učestvuje na grupnim izložbama. Prvu samostalnu izložbu imao je 1929. godine u Rimu.
1937. godine učestvuje na medjunarodnoj izložbi u Parizu i osvaja Grand Prix, a 1940. na internacionalnoj u Hagu dobija prvu nagradu. Na Lubardu ostavljaju traga godine provedene u koncentracionom logoru. Crna Gora mu je vječita inspiracija, no to nikada nije banalna vezanost za krv i tlo – već vrlo prepoznatljiva atmosfera i motiv ,što je kao omaž Lubardi, interpretirano, i u jednoj sceni filma "Prašina" Milča Mančevsog. Lubarda učestvuje u osnivanju prve umjetničke škole u Crnoj Gori, gdje je i jedan od prvih učitelja.
1951. godine otvara istorijsku izložbu u Beogradu, na kojoj raskida sa soc-realizmom. Milo Milunović (1897.- 1967.) se školovao na Cetinju, Skadru, Monci, Firenci i Parizu. U I svjetskom ratu stupa u crnogorsku vojsku, a od 1919. do 1922. boravi u Parizu, gdje se upoznaje sa Sezanovim djelima.
1923. godinu provodi u Prčnju gdje u parohijskoj crkvi slika freske. Od 1924. do 1926. živi u Zagrebu, i izlaže u proljećnom salonu, zatim ponovo odlazi u Pariz, a odatle u Beograd, gdje, sa dvojicom kolega, osniva Umjetničku Akademiju. To je njegov impresionisticki period koji je ujedno najplodniji u stvaralaštvu Milunovića. Nakon drugog svjetskog rata sa Petrom Lubardom osniva umjetničku školu na Cetinju.
1949. godine u Beogradu dobija zvanje majstora i osniva majstorsku radionicu, a njegove slike dobijaju i ekspresionističku notu. Često slika mediteranske pejsaže i mrtve prirode sa rakovima, ribarske mreže i ljude i more. Idealista, nikada zadovoljan sobom, slike je radio dugo i za njih pravio mnogo skica, ali je i pored toga za sobom ostavio mnogo slika, fresaka i plakata. Izmedju dva svjetska rata Crna Gora je, barem na nivou svoje kulterne elite, bila društvo sa odlikama modernizma kao pravca, a time i modernosti. Doduše – po nju se moralo ići na sam njen izvor – u Pariz, ali je zato ona u reakciji sa domicilnim dala jedan vrlo originalan proizvod, ili, današnjim rječnikom rečeno – brend.
